kampanyası düzenlemişti. Ayrıca bazı zenginler et ve ekmek ihtiyacı için inek ve un bağışında bulunuyorlardı. Zenginler arasında yol boyunca yer alan bazı köprülerin yapımını üstlenenler de vardı. 1932 yılı için devletin Rize İspir yoluna tahsis ettiği para 5 bin lira kadardı. B u tarihte etin kilosu 15-20 kuruş, okul kâtibinin maaşı 14 lira, Defterdarın maaşı 55 lira ve valinin maaşı 80 lira idi.
1931 yılında yayına başlayan Rize gazetesinden özetlediğimiz yukarıdaki bilgiler, Rize-İspir yolunun ne kadar önemli ve hayati bir mesele olduğunu göstermektedir. Bu haberler gazetenin hemen her sayısında yer alıyor, yol yapımı çalışmalarını teşvik için her çareye başvuruluyordu. Lakin Rize-İspir yolu yapımı, beklenildiği gibi hızla sürdürülemedi. 1950 yılına gelindiğinde ancak 49. Km’ye kadar olan kısmı, motorlu vasıtaların hareketine müsait hale getirilebi(l10)di.
Abdullah Taymas , “Yeşil Rize ve İli” adlı eserinde, Rize-İspir yolu hariç, diğer yolların durumunu şöyle özetlemektedir:
1950 yılı başında:
1- 87 km olan sahil şosesi her mevsim vasıtaların geçmesine elverişli idi.
2- Rize-Hemşin yolunda kompresörlerle çalışmalar yapılmakta idi.
3- 11 bölgede köy yolları yapma ve onarma birliği kurulmuştu.
4- 22 km uzunluğundaki Pazar-Marmanat yolu 839 kişinin çalışmasıyla bitirilmek üzere idi.
5- 16 km’lik Pazar-Sület yolu da 664 kişinin çalışmasıyla tekerlekli vasıtaların işleyişine açılmıştı.
6- 15 km’lik Sıfat-Şangul yolu 1041 amele çalışmak suretiyle bitirilmişti.
7- 12 km uzunluğundaki Gare-Mutafi yolu 306 amele çalıştırılmak suretiyle hizmete açılmıştı.
8- 3 km uzunluğundaki Pazar-Cabat yolu 100 amele çalıştırılması ile tamamlanmıştı.
9- 11 km’lik Güneysu Bucağı yolu da bitirilmiş durumdaydı.

   5- RİZE’DE EĞİTİM ÖĞRETİM VE OKURYAZARLIK DURUMU

  10 -Rize Gazetesi ve Abdullah Taymas’ın yukarıda ismi geçen eseri. 221