Benim için ocakbaşı çocukluğumdur. Geçmişten kalan karmaşık duygularla hatırlayıp andığımız kutsal mekân. Bir daha asla geri gelmeyecek gençlik ve atalarımızdan silik bir hatıra? Annemi , babamı, kardeşlerimi ocağın etrafına yerleştiriyorum ve şimdi geçmişi büyük bir hasretle hatırlıyor ve kendimi derin bir yalnızlık içinde buluyorum. Hey gidi günler hey! Bu kadar duygusal olmaya insanı insanı sevkeden nedir? Her halde bir daha asla geri gelmeyecek çocukluğumuz ve gençliğimiz; bir daha bir arada olamayacak aile meclisinin hatırası.

Her şeyi yok eden zaman, eski Rize evleriyle birlikte o sıcak iç dünyamızı da sırtlayıp götürmüştür. Nerde o eski ocaklar, nerde temöle taşı? Nerde ateşin üzerinde asılı duran asırlık kara zincir? Nerde ana, baba ve kardeşler ve hatta nerde ocağın başında kıvrılıp yatan kedimiz? Allah’a ısmarladık ailem! Allah’a ısmarladık mazi! Her şeye elveda!